vallende hartjes

donderdag 7 oktober 2010

Antonie Kamerling is dood.....

Ik vind het zo raar, hij is gewoon zomaar dood... Zelfmoord! Wat moet hij zich vreselijk alleen in zichzelf hebben gevoeld. Geen uitweg zien, zelfs je vrouw en kinderen zijn geen redenen meer om te blijven leven. Wat een verschrikking!

Hij was maar een paar uur ouder dan ik, zijn moeder en mijn moeder lagen tegelijkertijd in het kraambed... mijn moeder heeft haar dochter nog....

Ik probeer me voor te stellen hoe Isa en Merlijn en Vlinder zich moeten voelen, ze zijn sterk zeggen ze op tv, dat zal best. Nu nog wel... we weten allemaal dat de klap straks pas komt, wat moeten ze zich vreselijk voelen. Ga je je dan afvragen of jezelf zo weinig waard bent dat je vader het niet de moeite waard vond om voor jou te blijven leven... Hoe beleef je je trouwdag, de geboorte van je 1e kind... Ik weet het niet.

Ik heb geen antwoorden, alleen maar vragen......        

Geen blogje over afvallen, dat is zoiets triviaals... dat doet er nu niet toe... dit was een blogje over hoe ik me voel, hoe ik dingen beleef...

Lieve Antonie... ik kende je niet maar ben diep geraakt door je overlijden. Zo'n mooie man van de buitenkant die aan de binnenkant zo ongelukkig moet zijn geweest....

7 opmerkingen:

  1. Voel het zelfde ...
    kan er ook niet bij..stil van..
    een van mijn favoriete nr's (zie mijn blog)
    zingt hij...ongelooflijk we hadden hem zo graag met zijn allen geholpen...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja een akelig idee is het , dat er zo'n nare negatieve gedachten in je hoofd komen. En dat ze je hele leven gaan beheersen.
    Ongelooflijk tragisch voor hemzelf en voor alle mensen die van hem hielden.
    Jammer dat ze hem niet hebben kunnen helpen en ze kunnen toch zoveel.

    groetjes Dorine

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik vind het ook zo onwerkelijk en het valt mij op hoe leeftijdsgenoten gegrepen zijn door zijn dood. Onvoorstelbaar dat hij deze stap heeft gezet, maar misschien zouden we hem heel goed begrijpen als we bij hem naar binnen hadden kunnen kijken...

    Lieve groet, Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Soms is levend dood zijn, nog erger dan de dood op zich..
    Het leek mij zo´n ontzettend lieve vader voor z´n kindjes, ik had de tranen in m´n ogen toen ik gister die beelden zag. Dus ik hoop dat ze weten dat hun papa van ze hield. Maar, ja.. ik weet uit eigen ervaring dat je je altijd zult afvragen: waarom was ik niet de moeite waard om wel voor te blijven leven? Maar daar zal hij niet meer mee bezig geweest zijn denk ik, zo eenzaam moet hij geweest zijn..

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Precies de vragen die ik me ook heb gesteld, hoe schuldig gaat de omgeving zich voelen, ook al weten ze dat ze er niets aan konden doen...Afschuwelijk..
    De tijd heelt alle wonden, zeggen ze, maar op deze manier moet de grootste klap nog komen, bbrrrrr...
    Groetjes, margot

    BeantwoordenVerwijderen
  6. ik heb er ook werkelijk geen woorden voor, hoe kan iemand dit doen, maar dat zal altijd wel een ? blijven...

    Ik snap het nog steeds niet en denk dat dat ik dat ook nooit zal begrijpen dat mensen hun leven beeindigen ondanks dat je een prachtige gezin heb, het allemaal naar je toe komt zoals het komt, eenmooie man van buiten idd maar van binnen?

    Tis in en in triest wat zullen die kindjes een pijn hebben van verdriet...

    rust zacht


    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Vreselijk he , ik denk ook nog aan hem hoor , zo'n leuke vent , leuke vrouw en jonge kinderen en dan zo'n beslissing nemen, wat moet het leven voor hem moeilijk zijn geweest........


    Ik mis wel de verhalen rondom jouw afvallen hoor , je weet het altijd leuk te brengen.
    Ik moet ook echt beginnen maar lust alles en laat me gauw weer verleiden tot toch dat stukje chocola of een dik stuk appeltaart wat oudste dochter speciaal heeft meegenomen enz.........

    Nou vandaag maar weer een begin maken.....zucht......
    fijne dag , groetjes Gea

    BeantwoordenVerwijderen